Szum indiańskich traw – Truman Capote, „Harfa traw”

– Mówimy tu o miłości. Liść czy garść ziarna… zacznij od tego, naucz się trochę, co to jest kochać. Najpierw liść, krople deszczu, a potem kogoś, kto przyjmie to, czego liść cię nauczył, co dojrzało od kropli deszczu. Jasne, niełatwa to sprawa. Może trzeba na to całego życia, ja swoje temu poświęciłem i nigdy nie zdołałem się nauczyć. Wiem tylko, jak wielką prawdą jest, że miłość to łańcuch życia.
– W takim razie – odezwała się Dolly nabierając tchu – byłam zakochana przez całe życie.

Nowelka Trumana Capote’a to poetycko-rozmarzona opowieść o zaszyciu się przed życiem w domku na drzewie. Gdy pewnego dnia Verena daje swojej starszej siostrze Dolly do zrozumienia, że się jej wstydzi i uważa za niewdzięcznicę, cicha i spokojna kobieta zakłada kapelusz z woalką (odpowiedni do podróży, a podróż – choćby najkrótsza – zawsze jest wyzwaniem) i wraz ze swoją drażliwą przyjaciółką Katarzyną i nastoletnim Collinem przeprowadza się do zbitego z desek mieszkanka wśród gałęzi. Domek staje się miejscem, w którym mogą pozostawać sobą, o które muszą walczyć, w którym mogą sobie ufać. Mają wrogów, ale niektórzy mieszkańcy miasteczka przyłączają się do nich, w tajemnicy tęskniąc za spokojem, który ma w sobie to sekretne miejsce.

Autor Śniadania u Tiffany’ego po raz kolejny zabrał mnie w świat czystych wariatów, według których życie jest aż nieprzyzwoicie dobre, o smaku jeżynowego wina i dźwięczące jak tytułowa harfa traw. Chociaż bohaterowie wciąż zmagają się z uczuciami, miłością, tęsknotą i więziami, z których wiele przyjdzie im zerwać, czują się całkiem spokojni w towarzystwie nieco niepewnej, szczerej i delikatnej Dolly. To wokół niej obraca się cała akcja Harfy… – tak, jak w Śniadaniu… wszystko wiruje naookoło uroczej i zdrowo stukniętej Holly Golightly.

Być może jednak te dwie kobiety mają w sobie coś, co je łączy. Może jest to niezależność charakteru – bez względu na to, czy to kwestia delikatności czy brawury, ich urok kryje się właśnie w tym, że sobie na nią pozwalają. Może ta miejscami brutalna szczerość. A może właśnie szaleństwo, które dla nich bynajmniej nie jest niczym nadzwyczajnym. Bo co jest tak właściwie nienormalnego w odwiedzaniu obcego mężczyzny przez okno albo pomieszkiwanie w starym domku na drzewie. Inaczej życie byłoby jak zbyt duża pigułka – zdecydowanie zbyt trudne do przełknięcia.

Cytaty pochodzą z książki „Śniadanie u Tiffany’ego. Harfa traw”, Truman Capote, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1999 r.